Niewątpliwie jednym z najbardziej rozpoznawalnych znaków Bożego Narodzenia jest gwiazda betlejemska, która jak wiadomo była nadzwyczajnym zjawiskiem obwieszczającym światu według Biblii narodzenie się Jezusa.

 

 

Gwiazda ta, pokazując miejsce w którym narodził się Jezus objawiła Go światu, dlatego też Kościoły chrześcijańskie obchodzą 6. stycznia Święto Objawienia Pańskiego, zwane popularnie Świętem Trzech Króli. Jako jedno z najstarszych świąt chrześcijańskich, Objawienie Pańskie ma swoje źródło w Ewangelii:

Gdy zaś Jezus narodził się w Betlejem w Judei za panowania króla Heroda, oto Mędrcy przybyli ze Wschodu do Jerozolimy i pytali: Gdzie jest nowo narodzony król żydowski? Ujrzeliśmy bowiem jego gwiazdę na Wschodzie i przybyliśmy oddać mu pokłon. Skoro to usłyszał król Herod, przeraził się, a z nim cała Jerozolima. Zebrał więc wszystkich arcykapłanów i uczonych ludu i wypytywał ich, gdzie ma się narodzić Mesjasz.
Ci mu odpowiedzieli: W Betlejem judzkim, bo tak napisał Prorok: A ty, Betlejem, ziemio Judy, nie jesteś zgoła najlichsze spośród głównych miast Judy, albowiem z ciebie wyjdzie władca, który będzie pasterzem ludu mego, Izraela. Wtedy Herod przywołał potajemnie Mędrców i wypytał ich dokładnie o czas ukazania się gwiazdy. A kierując ich do Betlejem, rzekł: Udajcie się tam i wypytujcie starannie o Dziecię, a gdy Je znajdziecie donieście mi, abym i ja mógł pójść i oddać Mu pokłon. Oni zaś wysłuchawszy króla, ruszyli w drogę. A oto gwiazda, którą widzieli na Wschodzie, szła przed nimi, aż przyszła i zatrzymała się nad miejscem, gdzie było Dziecię. Gdy ujrzeli gwiazdę, bardzo się uradowali. Weszli do domu i zobaczyli Dziecię z Matką Jego, Maryją; upadli na twarz i oddali Mu pokłon. I otworzywszy swe skarby, ofiarowali Mu dary: złoto, kadzidło i mirrę. A otrzymawszy we śnie nakaz, żeby nie wracali do Heroda, inną drogą udali się do swojej ojczyzny. Mt 2:1-12 (BT)

Dzień Objawienia Boga światu po grecku nazywany jest Epifaneją. Święto to obchodzono już w III w. na pamiątkę opisanego w Ewangelii św. Mateusza hołdu, jaki przybysze ze Wschodu złożyli Dzieciątku Jezus. Święto to, obchodzone od tak dawna, zarówno w Kościele Katolickim jak i Ewangelickim ma to samo znaczenie.

Jak podkreśla ks. Krzysztof Cienciała, proboszcz pomocniczy Parafii Ewangelicko-Augsburskiej w Bielsku, istotą tego święta jest Objawienie Pana, który przyszedł do całego świata, nie tylko do narodu żydowskiego. Bóg przyszedł nie do Jerozolimy ale do Betlejem, do ludzi ubogich a nie tylko do bogaczy. Światłość, będąca zapowiedzią zbawienia zstąpiła do ludzi, ale skoro światłość ma iść na cały świat, to my również musimy nieść dobrą nowinę na całym świecie, dlatego wspomina się w tym dniu misjonarzy.

W Kościele Katolickim Dzień Objawienia Pańskiego jest dniem świątecznym nakazanym. Wierni są zobowiązani w tym dniu uczestniczyć we Mszy świętej oraz powstrzymać się od wykonywania tych prac i zajęć, które utrudniają oddawanie Bogu czci, przeżywanie radości właściwej dniowi Pańskiemu oraz korzystanie z należne odpoczynku duchowego i fizycznego. W Kościele tego dnia święci się złoto i kadzidło a także kredę. Wodę święcono w Jerozolimie już od VI w. Napis "K (C) + M + B + bieżący rok" można interpretować jako Christus manisionem benedicat ("Niech Chrystus mieszkanie błogosławi") czy Christus multorum benefactor ("Chrystus dobroczyńcą wielu"). Zwyczaj niewątpliwie nawiązuje do Księgi Wyjścia (11,1-13,16), kiedy to Izraelici oznaczali drzwi swoich domostw krwią baranka paschalnego. Chrześcijanie, znacząc poświęconą kredą odrzwia swoich mieszkań, proszą Chrystusa o błogosławieństwo, a także publicznie wyznają swoją wiarę.

Należy pamiętać że, Ewangelia nie pisze o królach, ale o Magach. Ze słowem Magowie dość często spotykamy się w Starym Testamencie, oznaczano tym wyrażeniem astrologów.Nie ma jednoznacznych informacji że odwiedzających Wędrowców ze Wschodu było trzech, liczba ta pojawiła się w naszej tradycji z powodu trzech darów złożonych Dzieciątku. Sama nazwa, dotycząca królów, mędrców czy też magów pochodzących ze wschodu ma symbolikę nie tyle pokłonu królów przed Zbawicielem ile objawienia się Boga poganom, którzy byli właśnie w owych czasach kojarzeni z obszarem wschodnim. Tak więc, droga i odnalezienie Dzieciątkasymbolizuje pokłon świata pogan, wszystkich ludzi, którzy klękają przed Bogiem Wcielonym.

Ewangelista Mateusz odnotowuje w Mt 2,11b, że przybysze złożyli Jezusowi swoje dary: złoto, kadzidło i mirrę. Według św. Grzegorza Wielkiego czy św. Piotra Chryzologa te trzy dary posiadają charakter symboliczny i oznaczają prawdziwe uwielbienie Jezusa. Ofiarowano Dzieciątku złoto (gr. chryzos) dla podkreślenia boskości i królewskiego rodu Dawida, Nowonarodzonego Mesjasza; kadzidło (gr. libanos) aby uwypuklić godność arcykapłańską, wyznając jednocześnie, że jest on kapłanem Nowego Przymierza; oraz mirrę (gr. smyrna), aby uwydatnić człowieczeństwo Jezusa, zapowiadając Jego mękę i śmierć.

Pierwsi chrześcijanie świętowali Boże Narodzenie właśnie 6. stycznia, zmian dokonano dopiero w końcu IV w. poprzez wprowadzenie do liturgii Kościoła Powszechnego dwóch odrębne uroczystości: Bożego Narodzenia, obchodzonego 25 grudnia oraz odrębnie święta Objawienia Pańskiego - 6 stycznia. Święto to zamyka cykl uroczystości religijnych związanych z Bożym Narodzeniem.